2016

Relato curto de ficción en língoa galega sobre o músico Faustino Santalices.
« Contoume hai anos seu fillo no Café Moderno de Pontevedra, cando presentaba a primeira reedición da súa música, a estoria desta gaita. Moito choveu que fixera Don Faustino unha aposta cun probe vello do lugar de Rabuñeiras, parroquia de San Xiao de Esterqueira, no concello d´O Estrume en Ourense, no tempo en que recollía cántigas de cego: se Santalices era quen de tocar á caída unha peza que o vello cego asubiaba de cando era rapazote, iste agasallaríalle cunha gaita, que segundo ele taba feita coas pelicas cosidas de tres gatas negras que apareceran mortas a navalladas nun cruceiro da vila, daquela no Tempo da Fame. Dito e feito. Tocou Santalices e tocou ben. «Non teños pan no forno… mail-a ghaita é túa rapás. Fálalle ben que che ten entendemento. E escoita ben isto: non esquezas poñel-o fol ás noites en leite fresco e enxoitalo amodo polas mañáns, ou apodrecerá. Ti ghíate por min… Tedes un pauto» Contoulle que así llo pidira un dos michos antes de morrer, como derradeira vontade, disque era moito o que lle prestaba pra durmir aquele leitiño morno ao animal. Cousa seria o das vontades, cavilou. Realmente sonoulle o conto a larachas de ancián, que xa tiña mundo pra pensar así, pero a gaita sonaba que nen diola. […]